Komaan, antwoord nu!

Zoonlief is met de klas op uitstap geweest en ik ben reuze benieuwd hoe hij het heeft gehad. Gewapend met een regenjas, regenlaarzen, een volgeladen rugzak en een gezonde portie spanning vertrok hij 's ochtends naar school. Hij keek er naar uit. Zo eens een dagje zonder les, daar is hij altijd wel voor te vinden.

Als hij 's avonds thuis komt, zie ik een bedrukt gezichtje. Ik heb net vernomen dat de uitstap door het slechte weer niet is doorgegaan en er ter vervanging spelletjes binnen de schoolmuren werden gespeeld. En ook dat de zoon flink heeft meegedaan en er van genoten heeft. Allemaal leuk, maar wel anders dan gepland... 


"Jullie zijn niet weggeweest hè?" tracht ik het gesprek te openen. Verrast kijkt hij me aan, om vervolgens meteen weer weg te kijken. "Hoe weet jij dat?" snauwt hij me geërgerd toe. Ik had natuurlijk beter moeten weten... Hij had gepland het me zélf vertellen en nu heb ik zijn verwachtingen overhoop gehaald. Hij doet zijn jas uit, houdt zijn laarzen aan en gaat uitgeteld op de vloer zitten, zijn blik op oneindig. Ik besluit hem even tot zichzelf te laten komen. Dat kan hij vast gebruiken.

Haast onhoorbaar mompelt hij plots iets. En dan nog eens. Heel wat luider volgt er meteen geërgerd: "Komaan mama, antwoord nu eens!" Beseffend dat ik dit diplomatisch moet aanpakken wik en weeg ik mijn woorden. "Oei lieverd, ik heb je vraag niet verstaan. Wil je die misschien eens herhalen?" vraag ik voorzichtig. Ik voel de bui al hangen. De frons boven zijn ogen wordt dieper. "Komaan, antwoord nu!" beveelt hij me opnieuw. Bijna sta ik op het punt hem te berispen: dat hij me niet zo mag commanderen en dat ik verdorie niet kan antwoorden op een vraag die ik niet heb verstaan. Maar ik slik mijn woorden in. Het heeft geen zin. "Ik kan niet antwoorden zolang jij je vraag niet herhaalt", zeg ik vervolgens beheerst.

Minutenlang blijft hij mijn antwoord eisen. Minutenlang probeer ik me kalm te houden en reageer ik niet op zijn gedram. Plots draait hij zijn volumeknop weer een heel eind naar beneden en volgt ineens dé vraag: "Mag ik een vieruurtje klaarmaken?"

Verwonderd kijk ik hem aan. Natuurlijk mag dat. Jas en schoenen uittrekken, boekentas uitladen en dan meteen twee kommetjes vullen met enkele koekjes en snoepjes voor hemzelf en kleine broer. Dat doet hij normaal iedere dag zo. Dat hoeft hij ook helemaal niet te vragen. "Ja hoor, je mag een vieruurtje maken", zeg ik hem geruststellend. Stilaan zie ik hem weer helemaal zichzelf worden. De mist verdwijnt uit zijn hoofd, zijn blik wordt weer helder en er komt wat kleur op zijn wangen.

Als hij even later gezellig televisiekijkend naast broerlief van zijn koekjes zit te smullen, geef ik hem een aai over zijn hoofd. "Wat is er?" vraagt hij met zijn blik nog steeds op de televisie gericht. "Gewoon, ik vind het fijn als je zo geniet van je koekjes", zeg ik oprecht. Hij kijkt me aan met de mooiste glimlach ter wereld. Wat zie ik dat kind toch graag.

Reacties

Populaire posts