Chocoladetaart

Een druilerige zaterdagnamiddag zonder verplichtingen... Ik besluit een chocoladetaart te bakken en verheug me al watertandend op de hemelse geur die zo meteen het hele huis zal vullen. Mijn keukenmachine is al jaren mijn trouwe vriend en ook nu staat deze paraat. Terwijl ik de ingrediënten bij elkaar zoek, komen mijn twee zonen nieuwsgierig een kijkje nemen. Bij het zien van de suiker en de chocolade verschijnt alvast een glimlach op beide monden. "Wow, wat is dat voor iets?!" roept de oudste plots verbaasd, wijzend naar de keukenmachine. Fronsend kijk ik hem aan en ik wacht geduldig tot zijn kwartje valt... Maar dat doet het niet. Hij blijft stomverbaasd staan staren naar de grote grijze machine op het aanrecht. Kleine broer kijkt van mij naar zijn broer en terug. "Hij ziet het niet hè mama?" zegt hij zacht. "Maar hij ként die machine toch al jaren? Hij heeft me er al zo vaak mee zien werken! En als ik me niet vergis heeft hij er ook zelf al mee gewerkt", razen de verwonderde gedachten door mijn hoofd. "Hij herként de machine niet mama," oppert kleine broer, " omdat ze er ANDERS uitziet dan normaal." En dan zie ik het ook... Het deksel staat omhoog en de kom staat naast de machine om gevuld te worden. Als zoonlief de keukenmachine in werking ziet, dan is deze dicht, met de kom er in geklemd. Gemengde gevoelens vullen mijn lijf. Wat moet het toch vermoeiend zijn om gewoon te functioneren als je perceptie van de dingen zo anders is. Wat is het knap van hem dat hij slechts zelden door de mand valt. En wat begrijpt mijn jongste zijn broer toch goed, iedere dag zelfs nog een beetje beter. Even later plaats ik de kom weer in de machine en wanneer ik de knop omdraai zie ik de herkenning in zoonliefs ogen verschijnen. Ik besef dat ik weer even heb kunnen binnenkijken in zijn unieke hoofd... Ik voel me vereerd.