Recensies van mijn boek 'Tussen trots en ergernis'

Nu de feestdrukte een beetje is gaan liggen komt er terug wat meer tijd vrij om te lezen. En dat is te merken! Recent verschenen er twee mooie recensies over mijn boek. Ik deel ze graag met jullie!

Op de website van IkTic, een vereniging voor en door personen met het syndroom van Gilles de la Tourette, kwam onderstaande recensie. Ga zeker eens een kijkje nemen op IkTic. Het loont de moeite!! HIER vind je de rechtstreekse link naar de recensie.

Tussen trots en ergernis is het 2^de boek van Eva Van der Linden.

Enkele situaties waren zo treffend dat ik ze samen met mijn dochter besprak. Zo leerde zij ook weer iets bij, om er nog beter mee om te gaan.

En inderdaad, dit was het voor mij ook als mama van een zoon met autisme en zijn zus als “Brus”, want zo worden de broers en zussen genoemd. Van de alledaagse situaties van de “Brussen” die aan bod komen, zijn er verschillende héél herkenbaar!
 
Enkele situaties waren zo treffend dat ik ze samen met mijn dochter besprak. Zo leerde zij ook weer iets bij, om er nog beter mee om te gaan.
 
Het boek las net zoals haar eerste boek Zoon met een gebruiksaanwijzing, heel vlotjes en geeft ook aan dat autisme niet alleen negatief moet bekeken worden. Het geeft een andere en positieve kijk op het leven met autisme.
 
Een aanradertje dus!!!
 
Conny Sels 

Vandaag schreef ook Trenke Riksten-Unsworth, schrijfster én ervaringsdeskundige betreffende autisme, een mooi stuk over mijn boek. De rechtstreekse link naar het stuk op haar blog is HIER te vinden. Bekijk zeker ook eens de rest van Trenkes blog!

In “Tussen trots en ergernis” interviewt auteur Eva van der Linden 22 brussen (broers en zussen) van mensen met autisme. De leeftijd van de brussen varieert van 8 tot 43 jaar. Sommige brussen hebben zelf ook autisme, andere niet.

Het hebben van een broer of zus met autisme heeft op alle brussen invloed. Het roept vaak verschillende emoties op, vaak positieve én negatieve. Elk interview is een “hoofdstuk” met steeds twee emoties als titel, waarbij bij het volgende hoofdstuk de laatste emotie de eerste emotie is. Zo komt een scala aan emoties aan bod, waaronder bijvoorbeeld bezorgdheid, zorgdrang, aanvaarding, verwarring, schaamte en verdriet. Het is natuurlijk niet zo dat de brus van het betreffende interview alleen maar de emoties van de titel voelt, maar die zijn dan vaak het meest aanwezig. De emoties van de boektitel, trots en ergernis, komen eigenlijk in bijna alle interviews wel naar voren.

Middels picto’s wordt boven elk hoofdstuk de gezinssituatie duidelijk gemaakt. Dat is heel handig. Hierbij zie je vaak dat er bij meerdere mensen in de familie autisme voorkomt.

Elk hoofdstuk eindigt met tips van de betreffende brus. Deze staan steeds aan het eind van het hoofdstuk in een kader. Jammer is dat dat kader soms op de één-na-laatste pagina van het interview staat, waardoor je er door wordt afgeleid. Het was handiger geweest als ze consequent onderaan de laatste pagina van het interview zouden staan. De tips zijn vooral bedoeld voor andere brussen. Ik denk dat kinderen vanaf een jaar of tien er het meest aan zullen hebben, hoewel ze volwassen brussen toch ook op zijn minst herkenning zullen geven.

Voor Nederlanders is het heel duidelijk een Vlaams boek, met zinnen als: “Ik herinner me hoe ik me een keer mooi opgekleed had” en “Toen Ben nog in de lagere school zat”. Dat is echter niet storend. Ik als Nederlander wist slechts eenmaal niet wat er bedoeld werd met een zin.

Het boek geeft goed inzicht in hoe het is om brus te zijn van iemand met autisme. Bij veel brussen komt naar voren dat zij zich in de kindertijd moe(s)ten aanpassen aan het dominante speelgedrag van degene met autisme. Bijna alle brussen moeten zich erg aanpassen, maar zij zetten zich veelal vaak met liefde voor hem of haar in. Bij een enkeling staat vooral ergernis op de voorgrond. De meeste brussen vinden het ook vooral erg lastig dat buitenstaanders zo weinig over autisme weten.

Soms is het boek ontroerend. Zoals wanneer de auteur haar oudste zoon toebrult dat hij moet stoppen met gillen en haar jongste zoon niet alleen haar troost, maar er ook nog in slaagt om op zijn eigen, lieve, wijze zijn broer stil te krijgen. En wanneer Fien van tien over haar vier jaar oudere broer zegt: “Ik denk dat ik het voor een stuk aan hem te danken heb dat ik in iedereen het goede kan zien, hoe vervelend iemand soms ook kan doen.”

Dit boek is geschikt voor alle brussen vanaf een jaar of tien en voor ouders van kinderen met autisme, of zij nu zelf (ook) autisme hebben of niet. Het zal hun veel herkenning bieden. Ook mensen die zelf autisme hebben kunnen er iets aan hebben, omdat het hun inzicht kan geven in de gevoelens die hun autisme bij hun brussen kunnen veroorzaken.

 

Trenke Riksten-Unsworth