Zwart-wit

"Wauw, wat heb jij je huiswerk goed gemaakt... en zo snel!" bejubel ik de zoon enthousiast. Huiswerk maken was lange tijd een ganse lijdensweg voor hem... en eigenlijk ook voor mezelf. Tegen de tijd dat ik hem had overtuigd eraan te beginnen, was zijn (en mijn) energiepeil zo gezakt dat hij zijn oefeningen tergend traag oploste en ik hem er continu aan moest herinneren dat hij eigenlijk huiswerk aan het maken was. Dit schooljaar zit hij eindelijk écht op zijn plekje op school en dat is dan ook thuis te merken. Terwijl ik hem complimenteer, zie ik zijn glimlach steeds breder worden en zijn ogen beginnen te fonkelen.

Plots lijkt er iets te knappen. Er vormt zich een diepe frons op zijn gezicht en zijn mondhoeken zakken steeds lager. "O, dus ik heb mijn huiswerk niet goed gemaakt?!" snauwt hij me toe. Ik krijg even geen woord uit mijn keel. "Jij zegt dat ik het snel heb gemaakt, dus het is niet goed!" gaat hij verder. Hij schuift zijn blad naar het midden van de tafel en stapt ineengedoken de kamer uit. "I-ik zeg net dat je je huiswerk zo goed hebt gemaakt", stamel ik. "Ja, maar de juf heeft gezegd dat snel niet goed is dus als jij zegt dat ik het snel heb gemaakt dan is het niet goed", antwoordt hij gedecideerd. Dat de juf er hoogstwaarschijnlijk - subtiel - woorden als 'niet altijd' of 'niet per sé' heeft bij gezegd zal hem ontgaan zijn. Zwart-wit, geen nuances... Grijs is onbestaand voor hem.